De EPTS (Evangelical Presbyterian Theological Seminary)

We zijn naar Nepal gegaan vanuit het verlangen de plaatselijke kerken te ondersteunen. Daartoe zijn we ook uepts3itgezonden vanuit de PKN in Poortugaal en de GZB. Via de GZB is er contact gelegd met de EPTS, waar ik (Bert) een aantal uren les geef. Omdat het schooljaar al begonnen was, moest ik de maandag na onze aankomst meteen al beginnen met lesgeven. Ik geef aan de eerstejaars college over de Evangeliën en aan de tweedejaars over de  katholieke (of algemene) brieven. Onder de katholieke brieven worden de brieven van Petrus, Jacobus, Judas en Johannes verstaan. De lessen vragen aardig wat voorbereiding. De studenten zijn  vrienepts2delijk en beleefd. Maar durven ook nog niet zo goed iets te zeggen. Het is dus lastig om er achter te komen hoeveel ze oppikken van de lessen. Vooral van de eerstejaars is het Engels nog zeer beperkt. Maar over 2 weken hebben ze een “midden examen” daar zal het duidelijk worden. Veel studenten zijn intern. Ze maken lange dagen, want ze staan al om 5 uur op en beginnen dan met wat ze ‘devotion’ noemen. Een dagopening. In de klassen zitten jongens en meisjes door elkaar, maar tijdens vieringen  zitten jongens en meisjes apart (net als in de meeste Nepalese kerken).
De EPTS leidt op tot bachelor niveau. Het is een vierjarige opleiding. De studenten krijgen les in alle kerkelijke vakken zoals dogmatiek, kerkgeschiedenis en Oude en Nieuwe Testament maar bijv. ook over management en financiën. Naast de theoretische vakken moeten de studenten in het weekend meewerken in een kerkelijke gemeente wepts1aar ze dan bijv. verantwoordelijk zijn voor de jeugd, de zang leiden of ook preken. Als ze afgestudeerd zijn kunnen ze pastor worden, zangleider of bijv. iets in het pastoraat.
De gebouwen zijn eenvoudig. Zoals ook het meubilair. Maar er heerst een goede sfeer en de studenten vinden het erg bijzonder een docent te hebben die  fluiten kan. Het EPTS ligt op een kwartier fietsen van ons huis dus dat is goed te doen.
Hieronder heb ik de visie en de missie van de EPTS weergegeven. Ze willen de studenten opleiden tot gelovige en competente discipelen van Jezus, tot vrucht voor de gemeenten.

Vision
   The vision of EPTS is to see Nepali Communities flourishing in the fruits of the Gospel through the labor of disciples yoked to Christ.
Mission
  The mission of EPTS is to provide Christ-centered training to equip godly leaders for Christ’s church among Nepal people, who are authentic in Christian character, competent in theological knowledge, and equipped for ministry.

5 reacties op “De EPTS (Evangelical Presbyterian Theological Seminary)

  1. Wybe en Anneke

    Ha Bert en Margreet,

    Dat is dus duidelijk wel een andere sfeer op deze opleiding dan op een Nederlandse HBO.
    Nu heb ik wel vaker van Aziatische studenten gehoord dat ze vaak afstandelijker zijn en niet zo snel op een vraag zullen reageren, maar het kan dus ook nog aan de taalbarrière liggen dat ze niet zoveel zeggen. Dat lijkt me zowel voor docenten als studenten best lastig.
    Krijgen de studenten ook les in zang en muziek om zang(diensten) te kunnen (bege)leiden? Zo te lezen fluit jij zelf ook tijdens de les, of is dat meer tijdens de wandelingen door het gebouw, zoals je tijdens de wandelingen door het dorp deed, Bert. Is fluiten niet iets universeels dat door veel mannen en vrouwen overal op de wereld wordt gedaan?

    Het fietsen in Katmandu lijkt ons wel een apart avontuur en niet geheel zonder gevaar. Wordt er ook door andere docenten en/of studenten gefietst?

    Met hartelijke groet,

    Wybe en Anneke

    1. admin Auteur bericht

      Hoi Wybe en Anneke,

      Natuurlijk speelt de taal een rol. Vooral van de eerstejaars is het Engels nog erg slecht. Ik laat wel eens iemand een stukje uit de Bijbel voorlezen. Dan schrik je wel van de uitspraak.
      De studenten krijgen inderdaad iets van muziekles. en elke week is er ook een kooroefening.
      Ik fluit vaak ongemerkt. Zo kwamen de studenten erachter dat ik goed fluiten kon. Ze kwamen zelfs met verzoeknummers. Zelf kunnen sommigen fluiten, maar niet erg muzikaal.
      Het stuk dat ik iedere dag fiets is niet zo druk. Ik moet alleen even de Ringroad (de belangrijkste weg) oversteken. dat gaat ’s morgens vroeg beter dan later op de dag. er is één docent die ook fietst (een Australiër) en 1 student. Verder komen er een paar op de motor (hét vervoermiddel in Nepal).
      Veel studenten zijn intern.
      Leuk dat jullie zo meeleven.
      Tot horens

      Bert

  2. Wybe en Anneke

    Ha Bert,
    Toch is de uitspraak van veel Europeanen ook af en toe bar slecht. Wij schrikken er soms ook van hoe politici en wetenschappers zich verstaanbaar (proberen te) maken in het Engels.
    Dat ongemerkt fluiten is ons bekend. Meestal na de Paaswake liet je een aantal jaar geleden je hond nog wel eens uit en dan floot je vaak nog een van de slotliederen. Dat was dan altijd goed op afstand te horen in het dorp. We wisten dan al zonder te kijken wie er floot.
    Blijf vooral fietsen, want de fiets is toch een prachtig vervoermiddel en dat mag best wat meer gepromoot worden in de wereld.

    Met hartelijke groet
    Wybe en Anneke

  3. Hans en Wilma

    Dat ongemerkt fluiten wordt dus wel degelijk opgemerkt en als bijzonder en muzikaal ervaren!
    Een mooie ingang om met de studenten op een andere manier, in ontspanning, met elkaar te ‘comuniceren’.
    Dat fluiten is je met de paplepel ingegoten denk ik
    Kniesoor die dan op het engels let

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *