Het is een publiek geheim dat ik, Margreet, regelmatig last van mijn schouders heb. De laatste maanden kreeg ik mee
r pijn in mijn linkerschouder en werd deze ook steeds stijver. Dus zijn we naar een Nepalees ziekenhuis getogen. Ons was een ziekenhuis aangeraden dat bekend staat om zijn goede orthopeden. Huisartsen kent men niet in Nepal. Dus vrijdagmiddag naar het ziekenhuis om een afspraak te maken. Dachten we. We meldden ons bij de receptie en deze juffrouw liep meteen met ons mee naar een plek waar we konden betalen, daarna bracht ze ons naar een kleine wachtkamer. Binnen 10 minuten was de orthopeed er, deze controleerde in hoeverre ik mijn schouder nog kon bewegen en stuurde me vervolgens naar de röntgen, het laboratorium, de apotheek en de fysiotherapie. Voor we hier terecht konden moesten we eerst weer gaan betalen. 
Met de betalingsbewijzen kun je dan op stap. Het ziekenhuis houdt ook geen dossier bij. Dat krijg je zelf mee, evenals de foto’s en de labuitslagen. Naar onze maatstaven was alles wat gammel en oud, maar wel schoon, en wist iedereen wel wat hij deed. De uitslag van dit alles was dat ik een een frozen schoulder heb. In Nederland had het wel wat langer geduurd voor de diagnose was gesteld. 
Dat betekent nu veel oefenen en pijnstillers slikken. Die zijn hier volop te krijgen in veel hogere doseringen als in Nederland. Een middagje ziekenhuis kostte ons een Nepalees maandsalaris. Nu staat dit ziekenhuis bekend als erg duur maar de gemiddelde Nepalees kan dit natuurlijk nooit betalen. De meesten zijn ook niet verzekerd. Zij moeten vaak bij bekenden en familie geld lenen als ze naar het ziekenhuis moeten. Met als gevolg dat ze vaak veel te lang wachten waardoor de klachten dan behoorlijk zijn toegenomen. Omdat je vooraf moet betalen, staat er naast de ingang een ATM (pinautomaat).
Sterkte Margreet, ik hoop dat het herstel voorspoedig verloopt en je binnenkort weer pijnvrij bent.
Is zo’n ziekenhuis dan nog in de buurt, of moet je daar ook weer een eind voor reizen?
hoi Maaike, voor dit ziekenhuis moesten we een half uur fietsen, dus dat valt wel mee. Gelukkig hoeft Bert de kaart maar een keer te zien en dan weet hij de weg. we zijn 2 keer geweest, de tweede keer was er een banda, staking en was er geen autoverkeer. Toen was de fietstocht gemakkelijker, terug zijn we toen over de rondweg (snelweg) gefietst, idioot natuurlijk normaal is dat behoorlijk gevaarlijk, het mag wel, nu wandelden er mensen over die weg.
Ha Margreet,
Doe je wel voorzichtig met de pijnstillers? Dat is wel belangrijk omdat de doseringen hoger liggen, zoals je al aangeeft. Het is dan vooral belangrijk om ze op de juiste manier (al of niet gecombineerd met water of melk) in te nemen en er goed bij te blijven drinken.
Pijnstillers blijven altijd een risico geven op allerlei nare bijwerkingen. Vandaar dat ik er (beroepsmatig) alert op ben.
Volgens Wybe ben ik dat ook op andere geneesmiddelen en dat is nog waar ook.
Sterkte ermee en ik hoop dat je klachten snel afnemen.
Hartelijke groet,
Wybe en Anneke