Retraite van de EPTS

Elk jaar gaat de hele EPTS een keer op ‘spiritual retreat’ (retraite). Het thema was een tekst uit Hebreeën 12:15: “that no ‘root of bitterness’ springs up and causes trouble, and by it many become defiled;” (dat er geen ‘wortel van bitterheid (wrok) opschiet die onrust veroorzaakt en daardoor velen besmet). Deze keer drie dagen naar Pokhara. Met de bus nog altijd een reis van een uur of acht over hobbelige smalle wegen. Onderweg werd er een paar keer gestopt onder andere om de lunch te gebruiken. Uiteraard ‘daal baat’ het nationale gerecht van Nepal (rijst met groenten en een linzensoep). Uiteindelijk kwamen we om 18.00 uur aan op onze bestemming, een klein dorpje gelegen op een bergtop boven Pokhara. Gelijk al kregen we de eerste inleiding op het thema. Over de oorzaken van ‘bitterheid’ in ons leven. Ik denk dat ‘wrok’ een betere vertaling is van ‘bitterness’. De wortel van wrok is in veel gevallen dat mensen gekwetst zijn door anderen. Als die wortel blijft zitten, kan deze uitgroeien tot psychische en/of lichamelijke klachten. We kregen maar een korte nachtrust want om 5 uur ging de wekker alweer. We klommen naar de top om de zon te zien opkomen boven de bergen. We hadden geluk. Het was redelijk onbewolkt, dus we zagen de zon opkomen. En we konden de besneeuwde toppen van de Himalaya vaag zien. Na een korte lofprijzing bleek het inmiddels weer totaal bewolkt te zijn en gingen we weer naar beneden. Na het ontbijt twee inleidingen over waardoor de wortel van ‘bitterness’ blijft zitten en kan groeien. Eén van de belangrijkste oorzaken is het niet willen of kunnen vergeven van iemand die ons gekwetst heeft. Dat kunnen we soms niet alleen en daarvoor mogen we God om hulp vragen, maar kunnen ook anderen vragen om met ons daarvoor te bidden. De volgende morgen om 7 uur lofprijzing en een korte inleiding over Hanna (1 Samuël 1) die ook bitter was omdat ze geen kinderen kon krijgen. Toen ze haar hart uitstortte voor God en de belofte van een kind kreeg was haar ‘bitterness’ verdwenen. Na het ontbijt stapten we weer in de bus voor de terugreis. In Pokhara kregen de studenten nog even de tijd om een boottochtje op het meer te maken. Daarna de lange busreis terug naar Kathmandu, waar we om 9 uur ’s avonds aankwamen.

Het was een leuke ervaring om drie dagen intensief met de studenten op te trekken. Het was goed om te zien hoe goed ze met elkaar omgaan. Ik heb de hele retraite geen onvertogen woord gehoord. Je zag ook nooit mensen in hun eentje, altijd wel iemand die erbij was. De studenten gaven aan dat ze het heel leuk vonden dat ik mee ging en vroegen steeds of ik het wel naar de zin had. Bij het eten kwam er altijd wel een met een krukje aan zodat ik kon zitten en niet staande hoefde te eten. Geef uw bord maar aan mij, dat was ik wel af, of hebt u al thee gehad of water. Zo ging het de hele dag door. En altijd heel beleefd. Altijd met ‘sir’ erbij. Het was heel fijn om dit mee te maken. Ook voor de studenten was het aan de ene kant een uitje, maar was er ook duidelijk een spirituele kant.