Dhobighat

De wijk waar we wonen heet Dhobighat. Wij wonen aan de rand van het hoge gedeelte van de wijk. Daardoor hebben we een prachtig uitzicht over de rest van Dhobighat tot aan de bergen in de verte. Die bergen zijn ongeveer 2500 meter hoog. Elke dag gaat de zon achter de bergtoppen onder.
Het buurtje waar wij wonen is heel gezellig. Vlakbij is een pleintje, waar altijd wel wat te beleven is. Er staan kraampjes met groente en fruit. Bij een ander kun je momo’s kopen. Rond het plein bevinden zich allerlei winkeltjes waar je bijna alles kunt kopen wat je nodig hebt. Op de stoepen voor de winkeltjes of daarnaast wordt ’s morgens vroeg en ’s middags vanaf een uur of 4 ook groente verkocht, meestal “saag” ,Nepalese spinazie, maar ook een verzamelnaam voor groene bladgroenten. Ook staan er fruitverkopers, die vanaf hun fiets met opbouw hun appels, sinaasappelen en bananen verkopen.
We kopen regelmatig bij een van de kraampjes groente en fruit.  De verkoopster kent ons al. “Kera?”,bananen? vraagt ze al als we er aan komen. (Nepal heeft heerlijke, kleine, bananen). 
Sinds Margreet voor haar studie een fotoproject moet doen en gekozen heeft voor portretten in het buurtje worden we steeds bekender. Aanvankelijk wilden veel mensen niet op de foto, maar nadat Margreet foto’s had uitgedeeld, vragen ze er gewoon om. Moeders schuiven  hun kinderen naar voren om een foto te laten maken. Als wij met onze camera’s verschijnen, ontstaat er een vrolijke sfeer op het pleintje. Maar ook zonder camera worden we nu gegroet, het blijkt een leuke manier van inburgeren te zijn.