Wij wonen in Dhobighat een wijk van Patan. Patan was vroeger een zelfstandig koninkrijk in de Kathmanduvallei maar is nu geheel aan Kathmandu vastgegroeid. Dhobighat wordt ook wel “Bideshiville”genoemd. De wijk van de Bideshis’s, de buitenlanders.In deze wijk en de aangrenzende wijk Lazimpat zijn dan ook een erg dure Engelse school en een Internationale, Christelijke, school gevestigd. Ook de internationale kerk is hier, deze maakt gebruik van de gymzaal van de Internationale kerk. Verhoudingsgewijs wonen er daardoor in deze wijk vrij veel buitenlanders. Het is ook zeker niet de slechtste wijk van de stad.
Onze huisbaas verhuurd 3 van de 4 verdiepingen van zijn huis. De laatste verdieping bewoont hij zelf met zijn gezin. Een gemiddelde woning met 3 of 4 kamers kost tussen de 350 en 550 Euro per maand. Daar komen dan nog kosten bij voor gas, water en elektriciteit (zo’n 30 Euro) en internet (ca 20 Euro). Voor Nederlandse begrippen een redelijk laag bedrag, in Nederland zouden veel mensen blij zijn met zo´n lage huur.
Hier in Nepal is het maandsalaris van een geschoolde werknemer ongeveer 100 euro per maand. Een flat als de onze flat is dus onbetaalbaar voor een Nepalees gezin. Daarbij is onze huisbaas waarschijnlijk wel blij met een buitenlands echtpaar dat deze flat bewoont. In deze ruimte zou al snel een heel Nepalees gezin komen te wonen. Daarom staat er op het bordje ‘to let’ (te huur) alleen 
voor buitenlanders.
Wij hebben ook een “didi”,(betekent oudere zus maar ook oudere hulp) die 2 keer per week kookt, de was doet en poetst. Een gemiddeld Nepalees gezin kan zich dat echt niet veroorloven.
Voor de meeste Nepalezen blijven wij dus duidelijk rijke buitenlanders. Dat is soms best lastig. Zo moet je in erg veel situaties iedere dag opnieuw onderhandelen over de prijs. Iedere taxichauffeur die een `Bideshi´ziet aankomen verdubbelt spontaan zijn prijs. En dan hebben we het nog niet over de souvenir verkopers, waarschijnlijk verdriedubbelen zij de prijs. En een naaimachine reparatie kan zo 100 roepies per half uur kosten maar ook 1000 per 5 minuten.
Dat onderhandelen lijkt mij inderdaad lastig. Gaat dat ook voor voedsel? Of meer voor gebruiksvoorwerpen? Mooi om zo iets over het leven in zo’n land te lezen.
hartelijke groet, Hans
hoi Hans, Over voedsel onderhandel je in principe niet, hoewel als je het gevoel hebt dat ze je echt een oor aan willen naaien dan vraag je om discount, of je loopt weg. Om discount vragen doe je heel vaak en krijg je meestal ook, zit gewoon in de startprijs verrekend.Het lastige is dat alle verkopers zielige verhalen hebben, of zeggen dat ze het nu aan jou verkopen tegen hun inkoopsprijs. Waarop je het vervolgens 2 deuren verder ziet tegen een veel lagere prijs.Je gunt iedereen een eerlijke prijs maar dat valt zo niet mee.