Regelmatig proberen we stukken van de stad te bezoeken die we minder goed kennen of zelfs buiten de stad. Vaak gaan we op de fiets maar omdat we in november een grote “
trek” willen maken ( 7 dagen wandelen) proberen we nu ook grotere stukken te wandelen.
Deze zondag wilden we nog een keer naar Chobar lopen. We deden dat een jaar geleden ook, toen we een paar maanden in Nepal waren. Het is een dorpje vlakbij Kathmandu op een heuveltop zo’n honderd meter hoger. Vanaf ons huis liepen we eerst een stukje naar beneden naar het lage gedeelte van Dhobighat, de wijk waarin we wonen. We lopen door een rommelige straat met heel veel kleine winkeltjes. Er is ook een terrein waar je kunt oefenen voor je rijbewijs. Dat gebeurt niet op de weg. Dat zou ook erg gevaarlijk zijn, helaas hebben deze aspirant-automobilisten dus nooit geoefend in de chaos van het dagelijkse verkeer.
Een stukje verder loopt de Bagmati rivier. Nu net na de regentijd valt het wel mee, maar in de winter komt er nogal wat stank van af. De rivier is sterk vervuild.
Via een hangbrug voor voetgangers steken we de 
rivier over en lopen we een stukje parallel aan de rivier. We komen langs een Boedistisch klooster en even later staan we aan de voet van een lange trap naar boven.
Langzaam beklimmen we de trap, rusten onderweg nog een keer en komen aan in Chobar. Vergeleken met vorig jaar ging het een stuk gemakkelijker. Onze conditie is duidelijk beter nu. Het is een oud plaatsje met natuurlijk in het midden een Hindu tempel. Wat steeds weer opvalt is hoe Boeddhisme en Hinduïsme vaak vermengd met elkaar voorkomen. Ook hier zijn bij de tempel Boeddhistische gebedsmolens te vinden.
Er is hier nog veel schade van de aardbeving in 2015. Toen we hier in oktober vorig jaar waren stond de zwaar beschadigde tempel nog gestut overeind. Nu is de tempel helemaal gesloopt en is men bezig met herbouw. Bij een klein eettentje drinken we wat en dalen weer af richting rivier. Op de foto een kijkje naar Kathmandu. Bij de brug 
stappen we in de lokale bus, die binnen de kortste keren volledig vol loopt. Wij konden gelukkig zitten, maar veel mensen moeten staan. Via Bhaisepati en Nakkhu komen we weer terug in Kathamandu (en dat voor 15 roepiah’s = 12 cent). Het laatste stuk lopen we naar huis. Moe maar voldaan.
Ha Bert en Margreet,
Wat een mooie foto’s weer van jullie woonomgeving. Vooral die van de trap en de stad vanaf een afstandje zijn erg illustratief voor alle hoogteverschillen die jullie moeten overbruggen.
Het is best voor te stellen dat jullie conditie is verbeterd, omdat je nu al een jaar op hoogte leeft. In dat jaar is de natuurlijke aanmaak van EPO in jullie lichaam ook toegenomen en daardoor kan je lichaam meer zuurstof uit de lucht opnemen. In de sport zou je jullie verblijf als een langdurige hoogtestage kunnen aanmerken.
In de sport wordt het verblijven op hoogte voor belangrijke duurwedstrijden ook wel toegepast om de inspanningscapaciteit van sporters te verhogen, maar dan gaat het meestal slechts over een periode van een paar weken/dagen.
We zijn weer benieuwd naar het verslag over jullie tocht van meerdere dagen.
Hartelijke groet,
Wybe en Anneke